10 jaar na de verhuizing naar het platteland: hoe onze werkplaats zich ontwikkelde tot een boerderij

In dit bericht delen we een update over het veranderende verhaal van de plek waar Walnut Studiolo handgemaakte producten maakt, gaan we verder met het documenteren van de ontwikkeling van onze werkplaats (foto-essay) en delen we hoe langzaam leven ons heeft veranderd!

Dit is het verhaal van hoe we ons kleine, stedelijke lifestylebedrijf hebben omgetoverd tot een slow-living boerderij op 2 hectare. Het gebeurde in fases:

• De natuur observeren en een plan maken terwijl we ons aanpassen aan het leven op het platteland

• Bomen planten en infrastructuur aanleggen

• Routines ontwikkelen voor een veerkrachtige, langzaam levende boerderij

In 2016 verhuisden ons gezin en ons bedrijf Walnut Studiolo van stedelijk Portland naar de landelijke kust van Noord-Oregon . Deze verhuizing naar het platteland was mogelijk omdat we Walnut Studiolo runnen als een klein lifestylebedrijf . We namen onze banen mee, dankzij internet en de postdienst die ons in contact bracht met mensen over de hele wereld.

We verhuisden er op nieuwjaarsdag 2016, na de feestdagendrukte. Vrijwel direct nadat we onze enorme nieuwe, enorme ruimte hadden ingericht, vroegen we ons af: wat hebben we gedaan?

In dit gematigde regenwoud ontwikkelden de ruwe stalen gereedschappen bijna van de ene op de andere dag een roestlaagje. Het papier dat voor de verzending werd gebruikt, voelde vochtig en slap aan. En we wisten dat als we geen corrigerende maatregelen namen, het leer snel zou gaan schimmelen. De nieuwe werkplaats was een eenvoudige schuur, zonder dampremmende lagen, verwarming, badkamer of internet.

De eerste jaren was er veel probleemobservatie en -oplossing. Op het platteland is het gewoon een feit dat we extra georganiseerd, communicatiever en zelfredzamer moeten zijn dan in de stad. We beheren onze eigen nutsvoorzieningen (nou ja, de septictank, en het aanvoeren van recyclebaar afval naar het overslagcentrum). We hebben back-upsystemen nodig voor regelmatige stroomuitval, inclusief water dat op elektriciteit werkt. Zonder bezorging en weinig restaurants moeten we veel meer koken. De meeste moderne gemakken en grote winkels liggen op minstens 30 minuten rijden, en soms zelfs op 2 uur.

Maar beetje bij beetje kwamen we met oplossingen die het lieten werken:

• Een Franse afvoer om water van onze deuren af ​​te leiden

• Een luchtontvochtiger van commerciële grootte

• Een wifi-zender en -ontvanger voor buiten om internet te verzenden tot op een afstand van een voetbalveld van het huis

• Een grote houtkachel voor warmte en ontvochtiging, maar ook voor winterse gezelligheid

Naast de aanpassingen aan onze levensstijl en het runnen van ons bedrijf, hadden we nu vijf hectare te beheren en te beheren: de helft bos en de andere helft glooiend gazon. De boshelft was minstens 70 jaar vrijwel onaangetast geweest en grotendeels zelfbeheerd. We waren vastbesloten om het bos te beschermen en het zijn natuurlijke staat te laten behouden.

Maar het gazon heeft constant onderhoud nodig om te voorkomen dat de werkplaats een braamstruiken worden. We wonen in de buurt van Tillamook, waar het gras dik en weelderig groeit. We hebben verschillende grasmaaiers gebruikt tot we er een vonden die het gras, het stekelige onkruid en de steile hellingen aankon.

Terwijl we de werkplaats en het land leerden kennen, observeerden we nauwkeurig en begonnen we plannen te maken om beide te verbeteren. We leenden boeken over permacultuur uit de bibliotheek en gebruikten die technieken om belangrijke kenmerken van ons terrein in kaart te brengen, die we hadden verkregen door meer dan drie jaar observatie:

• Hoe de zon langs de horizon beweegt met de seizoenen, vroeg achter de bomen in de winter en laat achter de bergen in de zomer

• Waar de zonnigste delen zijn: hoe warm de op het zuiden gerichte werkplaatsmuur met zijn metalen gevelbekleding wordt, en hoe de noordkant nooit het licht ziet

• Hoe water zich over het land beweegt: hellingen, afwateringen en wegspoelingen

• Waar de infrastructuur zich bevindt: snelwegen, transmissie-erfdienstbaarheden, septische velden, waterpompen en nutsleidingen

In 2018 hebben we de besparingen van het bedrijf gebruikt om de werkplaats beter bestand te maken tegen weersinvloeden voor de producten en gereedschappen, en om het comfortabeler te maken voor ons mensen.

Dit project voor de verbouwing van de werkplaats was een keerpunt en heeft ons voorbereid op de lange termijn:

• Knaagdierbestendige spuitisolatie op alle oppervlakken, inclusief het afsluiten van de nokventilatie

• Grote plafondventilatoren zorgen voor een goede luchtstroom en overal LED-winkelverlichting

• Het vervangen van een van de grote erkerdeuren door een overdekte veranda voor het ophalen van post

• Binnenhal met gipsplaten, badkamer en kitchenette, met daarboven bergruimte

• Loodgieterswerk dat via zwaartekracht naar het septische veld afvoert

• Weerbestendig en elektrische openers voor de twee grote erkerdeuren

In de loop van een aantal jaren hebben we ook infrastructuur voor de lange termijn aangelegd. Onze doelen waren om tuinen aan te leggen, ons eigen voedsel te verbouwen, minder te hoeven maaien en onkruid te onderdrukken op een gazon van 1 hectare.

1. Een laurierhaag langs de snelweg. Het was zo logisch toen we ontdekten dat de wortels van het woord 'tuin' verwant zijn aan het woord 'bewaker'. Om van het land te genieten, om een ​​gazon in een tuin te veranderen, had het bescherming en privacy nodig. We hebben meer dan 70 laurierstruiken in een organische, gebogen vorm rond het monument van Walnut Studiolo geplant om een ​​afgesloten voortuin te creëren. De bijen zijn dol op de laurierbloemen en de vogels zijn dol op de laurierbessen en nestplaatsen!
2. Kas. Voordat we groenten konden gaan verbouwen, hadden we infrastructuur nodig. Een kas was als een "hertenhek met voordelen": het verlengen van het groeiseizoen, controle over de watergift en beschutting tegen de wind. Hoewel veel kassenkwekers direct in de volle grond planten, hadden we zo'n slechte grond dat we besloten verhoogde bedden te installeren om efficiënt om te gaan met de hoeveelheid aarde en compost die we moesten aanvoeren. En om onszelf te ontzien!
3. Hertenhek. De kas stond ongeveer 12 meter schuin aflopend vanaf de zuidmuur van het werkplaatsgebouw. ​​Daarom hebben we twee korte stukken hertenhek van 2,25 meter hoog toegevoegd, die de ruimte tussen de kas en de met heet metaal beklede muur van de zuidmuur van de werkplaats afsloten. Zo ontstond een boomgaard van ongeveer 12 bij 15 meter, die we beplantten met fruitbomen, struiken en klimplanten: kiwibessen, druiven, bessen, appels, peren, kersen, aalbessen, vijgen en inheemse rozenbottels.
4. Bomen planten. We begonnen met het herbebossen van de steile hellingen in de overgangszone tussen het gemaaide deel en het beboste deel. De steile hellingen waren lastig te maaien en uiteindelijk zal het bos de braamstruiken overschaduwen. Sinds we hier zijn komen wonen, hebben we meer dan 40 bomen geplant, maar er is ruimte voor nog veel meer!

Het zelf verbouwen en koken van ons eigen voedsel heeft mijn leven veranderd.

Toen we groenten en fruit gingen verbouwen, kregen we meer waardering voor de natuurlijke systemen en levenscycli waarvan ze afhankelijk zijn. Zorg voor het voedsel evolueerde naar zorg voor de natuur, vervolgens zorg voor onszelf en ten slotte zorg voor de gemeenschap.

Composteren

De tuin begint en eindigt met composteren. Het sluit de levenscyclus en creëert een plek om niet-eetbaar tuinafval in te voeren en een uitstoot van voedzame bodemadditieven om de opbrengst te verhogen.

Eerst begonnen we met composteren om de hoeveelheid afval die gestort werd te verminderen en geld te besparen op grond. Maar dat evolueerde al snel naar het verbeteren van de vruchtbaarheid van het land en het aanleggen van meer tuinen. Nadat we verschillende soorten compostbakken hadden uitgeprobeerd, kozen we voor een systeem van lichtgewicht, verrijdbare compostbakken die we bovenop het onkruid zetten en minstens een jaar koud lieten fermenteren.

Nadat we de compost voor de tuin hebben opgevangen, is de grond eronder kaal en vruchtbaar, klaar om bloemen of hertenbestendige eetbare planten (zoals kamille, rabarber of artisjok) te planten om het onkruid eronder te verdoezelen. Vervolgens verplaatsen we de bak naar een nieuwe locatie. Zo verbeteren we de bodemkwaliteit en voegen we bloemperken toe, één cirkel tegelijk.

Regenwateropvang

Om onze afhankelijkheid van grondwater en elektriciteit te verminderen en meer regenwater te gebruiken voor irrigatie, waar planten dol op zijn, hebben we een regenwatertank geïnstalleerd.

Met behulp van het uitstekende boek Rainwater Harvesting berekenden we de grootte van het dak, de gemiddelde regenval in ons gebied en de hoeveelheid water die nodig zou zijn om de kas te irrigeren tijdens een lange, droge zomer.

Toen vonden we een gebruikte regenwatertank van 19.000 liter om het water van de helft van het dak van de werkplaats op te vangen, wat een aanzienlijk volume is. Het dak is bedekt met asfaltshingles, dus het water is niet drinkbaar. Maar nu hebben we een noodwatervoorziening en de tank staat schuin boven de kas, zodat hij onze groenten via zwaartekracht kan bevloeien.

Het verbouwen van ons eigen voedsel heeft ons leven veranderd, omdat het ons deed vertragen en waarderen wat we op dit moment hebben. In deze tuin ontwikkelen we vaardigheden, onderhouden we onze mentale gezondheid, werken we aan ons lichaam, hebben we interactie met de natuur, herstellen we het land voor de volgende generatie en vergroten we onze zelfredzaamheid.

We waren hooguit amateurtuinders toen we begonnen. Het duurde een aantal jaren voordat we onze kas goed kenden en het hele jaar door met meer zelfvertrouwen en betere resultaten konden tuinieren. Onze techniek ontwikkelde zich uit een combinatie van de Square Foot Gardening , intensieve Franse tuinbouw en Eliott Colemans Year-Round Gardening . (Hoewel we in een mild klimaat leven dat wintertuinieren vrij gemakkelijk maakt, bewijst Coleman dat je bijna overal het hele jaar door groenten kunt kweken, inclusief zijn thuisstaat Maine!)

Naarmate we ons meer verdiepten in tuinieren, gingen we het steeds meer waarderen. We lazen boeken over tuinieren, keken tv-programma's over tuinieren, fotografeerden de voortgang van onze tuin, praatten 's avonds over onze tuin en misten de tuin als we er niet meer waren. Hoe meer we ons verdiepten in de tuin, hoe meer we tuinieren gingen waarderen als dé oplossing voor allerlei problemen.

Nu we een grote kas, een kleine boomgaard en een regenwatertank hebben, beginnen we ons enigszins zelfvoorzienend te voelen!

Wat zijn onze volgende stappen?

• Herbebossing. Plant meer bomen om uit te breiden en samen te smelten met het bos en om onkruidbeheer te verminderen.

• Meer planten: medicinaal, structureel. We leren meer over plantmedicijnen en kruidenthee voor onze gezondheid, en over het kappen van bomen voor biologisch afbreekbare tuinstructuren en mandenmakerij.

• Voedselbos. In 2025 begonnen we met de aanleg van een derde voedselproductietuin, een zogenaamd voedselbos . Het is een perceel van 15 vierkante meter, voornamelijk bestemd voor meerjarige eetbare planten en medicinale planten. Ons uiteindelijke doel is een volwassen en zelfvoorzienend eetbaar landschap met bomen, struiken, kruiden en bodembedekkers in de boven- en ondergroei die harmonieus samenwerken voor passieve voedselproductie.

• Nieuwe vormen van voedselproductie . Eenden voor eieren en slakkenbestrijding, en het verbouwen van meer basisproducten voor de voorraadkast. Meer droge bonen, het verbouwen van onze eigen granen en brood bakken, en het planten van voedzame oliehoudende zaden zijn allemaal doelen voor volgend jaar.

Als we even stilstaan ​​om na te denken, beseffen we dat we niet meer dezelfde mensen zijn die hier bijna 10 jaar geleden naartoe verhuisden. Deze plek heeft ons veranderd, in positieve zin. Een dagelijkse routine van productief en creatief werk op locatie, voedsel verbouwen en koken, en regelmatige natuurobservaties en tuinieren, is een compleet andere levensstijl geworden. Dit is slow living.

We zijn al sinds 2009, het jaar dat we Walnut Studiolo oprichtten, op reis en zonder onze klanten en supporters was het niet mogelijk geweest. We hadden geen voorbeelden om te volgen, maar we hopen dat onze ervaring anderen kan inspireren. We komen niet uit ondernemende, tuinierfamilies.

Achteraf gezien hoefden we niet naar het platteland te verhuizen om slow living te ervaren. Dit was gewoon de reis die we hebben afgelegd om hier te komen. We hoefden alleen maar te beginnen met tuinieren en onze hobby's te verplaatsen. Een gemiddelde tuin in Portland is net zo groot als onze kas. Vijf hectare is veel om te beheren: het voelt soms als te veel voor twee!

Tuinieren kan overal: tuinen van elke grootte, gemeenschappelijke tuinen, balkons en zelfs binnentuinen. Arboreta, botanische tuinen en demonstratietuinen bezoeken en er vrijwilligerswerk doen. Plukboerderijen bezoeken of plukprojecten ondersteunen. Seizoensgebonden eten kan worden bereikt met CSA's en boerenmarkten.

Slow living begint met het verzorgen en beheren van de aarde, het observeren van de natuur en jezelf aarden in de omgeving. Ontzag ervaren en het heden met dankbaarheid waarderen. En dat kan overal.

Met dank aan u, beste lezer: we horen graag uw gedachten en vragen!