Nu we al een aantal jaren met leer werken, zijn we als consument van lederwaren geruïneerd. Als we in de winkel iets zien dat als "leer" wordt geëtiketteerd, zijn we vaak geschokt door de slechte kwaliteit en hoe weinig mensen tegenwoordig weten over echt leer. We zien veel meer nepleer en gelijmd leer dan echt leer.
Als je in de VS woont, gelden er wel wat etiketteringsvereisten voor leer, maar die zijn vrij minimaal. Als er "Echt leer" op staat, kun je er zeker van zijn dat het van vrij slechte kwaliteit is. Als er "Gebonden leer" op staat, weet je dat het eigenlijk gewoon leerstof en lijm is, en als er "Imitatieleer" of iets dergelijks op staat, dan is het helemaal geen leer, maar plastic of vinyl dat is gestempeld om eruit te zien als leer, en dat net zo slijtvast is als plastic of vinyl. Wil je meer weten over dit soort leer? Bekijk dan deze uitstekende en hilarische video van leren tassenontwerper Saddleback Leather .
Maar afgezien van het etiket, wat als je gewoon wilt weten of het product op een tafel of machinaal is gemaakt? De beste manier om daarachter te komen, is door kritisch naar het stuk te leren kijken. Als je het in je hoofd kunt ontleden, kun je zien of je kijkt naar handgemaakte originaliteit en kwaliteit, of naar machinaal gemaakte shortcuts.
Hier zijn enkele tips om onderscheid te maken tussen handgemaakt en machinaal gemaakt: Randbehandeling
We beschouwen de randen van leer als sierlijsten in een huis, met dit verschil dat de leren randen bedoeld zijn om regelmatig aangeraakt en vastgepakt te worden. Ze moeten mooi, tastbaar en duurzaam zijn. Hier moet je op letten:
- Randafwerking. Waren de randen recht gesneden? Dat wil zeggen, in een rechte hoek van 90 graden? Dit is het eerste teken van overgeslagen stappen. Hoogwaardige leerbewerkers ronden de randen af met een afschuiner. Net als bij een aanrechtblad in de keuken worden de randen aan beide kanten afgeschuind in een hoek van 45 graden, waardoor de rand een "bolle neus" krijgt. Deze afgeronde rand is veel tastbaarder en visueel aantrekkelijker, net zoals afgeronde kroonlijsten visueel aantrekkelijker zijn in een kamer.
- Randkleur. Hebben de randen een homogene kleur, misschien een donkerdere kleur dan het oppervlak van het stuk? Dit is een teken dat de leerbewerker de tijd heeft genomen om de randen er afgewerkt uit te laten zien door ze te verven. Als je de natuurlijke leerkleur tussen de geverfde oppervlakken ziet, ga dan weg. Dit is een duidelijk teken van gebrek aan aandacht voor detail. Dit geldt natuurlijk alleen voor de buitenste randen van een stuk. Het zou onpraktisch zijn om bijvoorbeeld de snijvlakken in de gaten van de hardware te verven, maar daar komen we zo op terug.
- Randglans. Zijn de randen gepolijst? Dit is een stap die de meeste fabrikanten overslaan en een traditie die we met trots in ere houden. Polijsten smelt was in de randen voor duurzaamheid en een lange levensduur door de randen te verzegelen en de ruwe pool glad te maken. Gepolijste randen hebben een wasachtige, glanzende glans.
Fotocredit: Erin Berzel voor DK Publishing
- Binnenin de verfpenetratie. Om aanwijzingen te krijgen over de gebruikte kleurmethode, kijk je in de gaten van de hardware om de binnenkant van het leer te zien. Zie je de natuurlijke leerkleur, ingeklemd in het midden? Zo ja, dan is het ofwel slecht gedaan in een trommel, ofwel met airbrush, ofwel met de hand geverfd.
- Kleur achterkant. Handgeverfd leer is meestal gemakkelijk te herkennen aan de natuurlijke, ongeverfde leersoort aan de achterkant of onderkant. Dit kan een voordeel zijn voor een tas, waar de lichtere binnenkant gemakkelijker te zien is om sleutels in donkere hoeken te vinden. Het is ook beter voor objecten of documenten die archiefbescherming nodig hebben, omdat er geen gasvorming plaatsvindt.
- Oppervlaktetextuur. Handgeverfd materiaal kan ook worden geïdentificeerd door kritisch naar het oppervlak te kijken: natuurlijke littekens en vlekken die door de kleurstof worden versterkt, en lichte variaties in de kleurstofverzadiging over het oppervlak duiden op de wabi-sabi-imperfectie van handwerk. Handgeverfde oppervlakken hebben een onmiskenbare natuurlijke glans.
Fotocredit: Erin Berzel voor DK Publishing
- Steekgroeven. Hoogwaardige leerbewerkers - en vooral degenen die met de hand naaien - maken een gleuf waar de steken in kunnen liggen, een zogenaamde steekgroef. Deze ondiepe gleuf maakt niet alleen het naaipad vrij voor de handnaaier, maar belangrijker nog, zorgt ervoor dat de draad plat op het omringende leeroppervlak ligt, waardoor het leer wordt beschermd tegen haken en overmatige slijtage.
Fotocredit: Erin Berzel voor DK Publishing - Draaddikte. Hoe dik is de draad? Machinaal naaien gebeurt bijna altijd met dezelfde draden als waarmee de stof wordt gestikt, terwijl handnaaiers extra dik, sterk garen gebruiken, meestal 3 mm of 5 mm dik.
-
Wasachtigheid van de draad. Handnaaiers gebruiken meestal een draad genaamd zeilmakersdraad, die gewaxt is met bijenwas of paraffine. Deze waslaag maakt de draad duurzamer en beschermt hem tegen vocht (net zoals zeilboten dat zouden moeten zijn!). Dit is meestal gewaxt polycord, maar sommige stukken gebruiken gewaxt linnen of katoen, of zelfs pees- of leren veter.
Fotocredit: Erin Berzel voor DK Publishing - Steekpatroon. De zadelsteek is de kenmerkende steek van handnaaiers en kwaliteitsleerbewerkers. De zadelsteek is sterker dan elke machinale steek, want als een deel van de draad afgesneden of vastgelopen zou raken, blijft de rest intact. Kijk waar elke steeklijn eindigt: is deze met een machine teruggestikt of met de hand afgeknoopt?
Fotocredit: Bag'n-telle
De honkbalsteek is een andere populaire handsteek en is onovertroffen iconisch.
Fotocredit: Erin Berzel voor DK Publishing
Laat een reactie achter (alle velden zijn verplicht)